Amorica is het derde studioalbum van The Black Crowes en verscheen in het midden van de jaren negentig als volledig geremasterde LP uitgave. Het album wordt algemeen gerekend tot het genre bluesrock, waarbij de band hoorbaar invloeden verwerkt uit zowel klassieke rock als zuidelijke rocktradities die karakteristiek zijn voor hun eerdere werk. Met Amorica laten The Black Crowes een duidelijke groei horen in hun muzikale benadering; het album is avontuurlijker, complexer en valt op door een groter experimenteerdrang in vergelijking met hun eerdere platen.
De muzikale identiteit van Amorica is stevig geworteld in rauwe rock, met een mix van groove, melancholie en uitgesproken dynamiek. De band verweeft hun klassieke invloeden en typische bluesy gitaarriffs met onverwachte elementen zoals Latino-ritmes en opvallende vocale effecten. Dit zorgt voor een frisse, eigenzinnige sound die verrassend eigentijds klonk, zeker gezien het muzikale landschap waarin alternatieve en grungerock toen populair waren. Terwijl voorgangers vooral leunden op directe verwijzingen naar bands als The Rolling Stones en Led Zeppelin, gebruiken The Black Crowes op Amorica juist die inspiratie om een meer eigen identiteit te vormen.
Op het album zijn verschillende tracks te vinden die exemplarisch zijn voor deze muzikale koers. Zo opent het album met het nummer Gone, waarin direct het vernieuwde, volwassen geluid van de band doorklinkt. Een ander opvallend nummer is High Head Blues, waarin de overgang van diepe blues naar bijna hardrock naadloos in elkaar overloopt, en zo de diversiteit van het album onderstreept. Ook het nummer Wiser Time is een sleuteltrack op de LP en wordt gezien als één van de hoogtepunten uit het oeuvre van The Black Crowes; hier bereikt de muzikale expressie op het album haar hoogtepunt.
Amorica verscheen in het jaar 1994. Hoewel het album bij critici overwegend positief werd ontvangen en inmiddels gezien wordt als een belangrijke stap in de muzikale ontwikkeling van de band, kende het niet dezelfde commerciële successen als de eerdere albums van The Black Crowes. De geremasterde LP-uitgave heeft een warm, authentiek geluid dat de rijkdom van het origineel respecteert en de subtiliteiten van de productie extra goed hoorbaar maakt. Het album bleef niet onbesproken in de media, mede door de opvallende hoes die controversieel bleek en daardoor in sommige winkels werd gecensureerd, maar de kern is en blijft een creatieve, muzikale stap voorwaarts binnen het bluesrockgenre van de jaren negentig.